Οστεοπόρωση

Η Οστεοπόρωση αποτελεί τη συχνότερη στο γενικό πληθυσμό, ύπουλη, συστηματική νόσο του σκελετού, η οποία χαρακτηρίζεται από ανεπαρκή οστική πυκνότητα, με παθολογική απώλεια της οστικής μάζας και διαταραχή της αρχιτεκτονικής της οστικής δομής, οι οποίες προδιαθέτουν σε αυξημένο καταγματικό κίνδυνο. Η οστεοπόρωση ταξινομείται σε πρωτογενή (95%) και δευτερογενή (5%). Η πρωτογενής οστεοπόρωση σχετίζεται με την εμμηνόπαυση στις γυναίκες (Τύπος Ι) και γενικά με την ηλικιακή πρόοδο σε γυναίκες και άνδρες (Τύπος ΙΙ). Η δευτερογενής οστεοπόρωση, η οποία και σχετίζεται με ακόμη πιο αυξημένο κίνδυνδο καταγμάτων (περί 20%), μπορεί να οφείλεται σε ενδοκρινολογικές παθήσεις (σακχαρώδη διαβήτη, υπερπαραθυρεοειδισμό, υπερθυρεοειδισμό), συστηματικές φλεγμονώδεις παθήσεις (φλεγμονές εντέρου, ρευματοειδή αρθρίτιδα, αγκυλοποιητική σπονδυλαρθρίτιδα), σε παθήσεις σχετιζόμενες με υπογοναδισμό (νευρική ανορεξία, αμηνόρροια σε πρωταθλήτριες, χρωμοσωμικές ανωμαλίες), σε διάφορα σύνδρομα δυσαπορρόφησης (δυσανεξία λακτόζης, σύνδρομα μετά από γαστρεκτομή), σε ασθένειες που σχετίζονται με ακινητοποίηση (παρκινσον, παραπληγία), σε διάφορες αιματολογικές παθήσεις (λευχαιμία, πολλαπλούν μυέλωμα), σε χρόνια λήψη φαρμάκων (αντιεπιληπτικά, αναστολείς αρωματάσης, γλυκοκορτικοστεροειδή, ηπαρίνη, μεθοτρεξάτη, μακροχρόνια λήψη γαστροπροστατευτικών).

​

Οι ασθενείς παρουσιάζονται με αυξημένη κύφωση της σπονδυλικής στήλης, ελάττωση του ύψους, χαρακτηριστηκές δερματικές πτυχές στη ράχη και βεβαίως κατά περίπτωση εμμένοντα άλγη σπονδυλικής στήλης ή γενικευμένα άλγη, ενίοτε απότοκα μικροκαταγμάτων των σπονδύλων.

​

Διενεργείται οστεοπυκνομετρία οστών με σκοπό τη διάγνωση της οστεοπόρωσης ή οστεοπενίας, ανάλογα με το λεγόμενο T -score της εξέτασης της οστεοπυκνομετρίας, και επίσης, διενεργείται και εξειδικευμένος εργαστηριακός έλεγχος οστικών δεικτών. Υπολογίζεται με ειδικούς αλγορίθμους ο καταγματικός κίνδυνος και εν τέλει συνταγογραφείται η εξατομικευμένη φαρμακευρική αγωγή, βάσει επιστημονικών πρωτοκόλλων, με σκοπό πάντα τη διατήρηση της οστικής μάζας και της οστικής αρχιτεκτονικής, με σκοπό τη μείωση του καταγματικού κινδύνου. Ο ασθενής ακολουθεί παραπλεύρως και  φυσικοθεραπευτικό πρόγραμμα διατήρησης της μυϊκής του μάζας και της λειτουργίας των αρθρώσεων. Ο ασθενής μετά από πάροδο ικανού χρόνου, επανέρχεται τακτικά,  για τον έλεγχο της αποτελεσματικότητας της αντιοστεοπορωτικής αγωγής και την πιθανή τροποποιηση αυτής. 

​