Ρήξη του αχίλλειου τένοντα

H ρήξη του Αχίλλειου τένοντα αποτελεί μία συχνή κάκωση, η οποία συμβαίνει σε βίαιη έκταση ενός πελματιαία κεκαμμένου πόδα, συνήθως κατά τη διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων. Οι ασθενείς μετά τη ρήξη του τένοντα, νομίζουν ότι κάποιος τους χτύπησε από πίσω, ενώ στην ουσία δεν υπήρξε άμεση πλήξη επί του τένοντα. Ο τένοντας συνήθως ρήγνυται 4-6 cm άνωθεν της καταφύσεώς του επί της πτέρνας. Έχουν ενοχοποιηθεί κάποιες κατηγορίες φαρμάκων, που προδιαθέτουν σε ρήξη του τένοντα όπως οι κινολόνες ή οι τοπικές εγχύσεις κορτικοστεροειδών στην περιοχή του Αχιλλείου. Οι ασθενείς μετά από τη ρήξη αδυνατούν να βαδίσουν με το πάσχον πόδι, ενώ αισθάνονται διάχυτο πόνο στο σημείο της ρήξης αλλά και πιο κεντρικά επί της μυϊκής γαστέρας της γαστροκνημίας. Η διάγνωση τίθεται κλινικά με τους ασθενείς να έχουν πολύ ελαττωμένη δύναμη στη πελματιαία κάμψη του ποδιού, ψηλαφητό κενό στο σημείο της ρήξης από τον Θεράποντα, ενώ με την πίεση της γαστροκνημίας με τον ασθενή σε πρηνή θέση, δεν ακολουθεί πελματιαία κάμψη του ποδιού (θετικό σημείο Thompson). Η απλή ακτινογραφία στην πάσχουσα περιοχή βοηθάει στο να αποκλείσει πολύ περιφερική ρήξη του τένοντα με απόσπαση οστικού τμήματος από την πτέρνα. Βοήθημα στη διάγνωση αποτελεί η υπερηχοτομογραφική εξέταση της περιοχής, η οποία θα επιβεβαιώση απεικονιστικά τη διάγνωση ή θα εξάγει συμπεράσματα σε περιπτώσεις υφολικής ρήξης. Σε χρόνιες περιπτώσεις ή σε περιπτώσεις όπου η κλινική εικόνα είναι παρόμοια μεταξύ πάσχουσας και υγιούς πλευράς, θέση έχει η μαγνητική τομογραφία. Ενώ η συνήθης τακτική, είναι η χειρουργική αποκατάσταση της ρήξης του Αχίλλειου τένοντα, νεότερες μελέτες καταδεικνύουν ισοδύναμη ισχύ πελματιαίας κάμψης και ισοδύναμα ποσοστά αποτυχίας μεταξύ συντηρητικής και χειρουργικής αντιμετώπισης. Η χειρουργική αποκατάσταση εκτελείται είτε ανοικτά είτε διαδερμικά. Σε πιο νέους ασθενείς προτιμάται η ανοικτή αποκατάσταση, καθότι αναφέρονται μικρότερα ποσοστά επαναρήξης του τένοντα, εφόσον ακολουθηθεί σωστό λειτουργικό μετεγχειρητικό πρωτόκολλο αποθεραπείας του συρραφέντος τένοντα. Η διαδερμική συρραφή, στην οποία η τομή στο δέρμα και οι επακόλουθες επιπλοκές του μετεγχειρητικού τραύματος είναι πολύ μικρότερες εν σχέση με την ανοικτή τεχνική, προτιμάται σε πιο ηλικιωμένους ασθενείς με χαμηλότερες απαιτήσεις. Όπως και να έχει, μετά από συντηρητική ή χειρουργική αντιμετώπιση, η ποδοκνημική ακινητοποιείται σε λειτουργικό νάρθηκα με πελματιαία κάμψη, αρχικά των 20 μοιρών, η οποία σταδιακά μειώνεται. Ο ασθενής μπορεί να φορτίσει πλήρως το σκέλος του και να εκτελέσει πλήρες εύρος κίνησης της ποδοκνημικής μετά από πάροδο τουλάχιστον 8-12 εβδομάδων.