Τόσο οι τραυματικές φρέσκιες ρήξεις μηνίσκων σε νέους ασθενείς, οι οποίες είναι σε πιο κεντρικά σημεία της άρθρωσεις (ζώνη κόκκινη-λευκή και λευκή-λευκή), όσο και οι εκφυλιστικές ρήξεις σε μεγαλύτερης ηλικίας ασθενείς, αντιμετωπίζονται αρχικά συντηρητικά με μειωμένη φόρτιση του πάσχοντος σκέλους, πρόγραμμα μυϊκής ενδυνάμωσης και φυσικοθεραπείας, φαρμακευτικής αγωγή (μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη) και κατά περίπτωση ενδοαρθρικές εγχύσεις φαρμάκων. Εάν τα συμπτώματα επιμένουν και μειώνουν την λειτουργική ικανότητα του ασθενούς στις καθημερινές του δραστηριότητες (υποτροπιάζοντα ύδραρθρα γόνατος, πόνος στην φόρτιση του σκέλους, μπλοκάρισμα της άρθρωσης του γόνατος κτλ.) η αντιμετώπιση είναι χειρουργική, μετά βέβαια από μία ολοκληρωμένη διάγνωση και με μαγνητική τομογραφία γόνατος. Πρόκειται λοιπόν, για την λεγόμενη μερική μηνισκεκτομή, η οποία διενεργείται με αρθροσκοπική τεχνική, μετά από 2-3 μικρές οπές, περί τα 5 χιλ.,γύρω από την άρθρωση του γόνατος. Έτσι, αφαιρείται με ειδικά αρθροσκοπικά εργαλεία το ραγέν τμήμα του μηνίσκου. Εδώ γίνεται προσπάθεια από τον Χειρουργό, ώστε να εναπομείνει όσο το δυνατόν πιο εκτεταμένο τμήμα του μηνίσκου σταθερό, χωρίς να αφαιρεθεί, με σκοπό την επιβράδυνση της διαδικασίας καταστροφής της άρθρωσης (αρθρίτιδας),διαδικασία η οποία εμφανίζεται μετά την αφαίρεση ενός τόσο σημαντικού στοιχείου του γόνατος όπως ο μηνίσκος. Σε νέους ασθενείς, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε εκτεταμένη μερικη μηνισκεκτομή,ιδίως του έξω μηνίσκου, σχεδόν δηλαδή σε υφολική μηνισκεκτομή, αλλά και σε ασθενείς οι οποίοι μετά από μερικοί μηνισκεκτομή συνεχίζουν και έχουν έντονα συμπτώματα, μπορεί να προγραμματιστεί η μεταμόσχευση μηνίσκου, ως επί το πλείστον με αλλομόσχευμα, μετά από ενδελεχή προεγχειρητικό σχεδιασμό από τον Ορθοπεδικό Χειρουργό. Στην επιλογή των ασθενών προς μεταμόσχευση αλλομοσχεύματος μηνίσκου πρέπει να τίθενται αυστηρά κριτήρια, καθόσον η μετεγχειρητική αποκατάσταση είναι μακρά, και οι επιπλοκές όχι σπάνιες.